Ὁ θεῖος ἔρωτας εἶναι τέλεια ἀγάπη τοῦ Θείου, ποὺ ἐκδηλώνεται ὡς ἄπαυστος πόθος τοῦ Θείου. Ὁ θεῖος ἔρωτας γεννιέται σὲ μία καρδιὰ ποὺ ἔχει καθαριστεῖ, διότι σὲ αὐτὴν ἐπιφοιτᾷ ἡ θεία χάρη. Ὁ ἔρωτας τοῦ Θείου εἶναι θεῖο δώρημα στὴ ψυχὴ ποὺ ἐργάζεται ἁγνότητα (προφυλάγεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία), καὶ ἔχει δωριστεῖ ἀπὸ τὴ θεία χάρη ποὺ ἔχει ἐπιφοιτήσει καὶ ἀποκαλυφθεῖ σὲ αὐτὴν τὴν ψυχή. Ὁ θεῖος ἔρωτας δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς θεία ἀποκάλυψη, διότι ἡ ψυχὴ ποὺ δὲν ἔχει δεχτεῖ ἀποκάλυψη, δὲν μετεῖχε καὶ στὴν ἐπίδραση τῆς χάρης κι ἔτσι μένει ἀπαθὴς πρὸς τὸν θεῖο ἔρωτα. Ἑπομένως, ἀδύνατον νὰ γεννηθεῖ θεῖος ἔρωτας χωρὶς νὰ ἔχει ἐπενεργήσει ἡ θεία δύναμη στὴν καρδιά. Ὁ θεῖος ἔρωτας εἶναι ἐνέργεια τῆς θείας χάριτος ποὺ ἐνοικεῖ στὴν καρδιὰ κάποιου.
Οἱ ἐραστὲς τοῦ Θείου ἑλκύστηκαν στὸν θεῖο ἔρωτα ἀπὸ τὴν θεία χάρη ποὺ ἐπενέργησε στὶς καθαρές τους καρδιές, ἡ ὁποία θεία χάρη ἀποκαλύφθηκε στὴ ψυχὴ καὶ τὴν ἕλκυσε πρὸς τὸν Θεό! Ὁ ἐραστὴς τοῦ Θείου πρῶτος αὐτὸς ἀγαπήθηκε μὲ θεῖο ἔρωτα ἀπὸ τὸν Θεὸ κι ἔπειτα αὐτὸς ἐρωτεύτηκε τὸ Θεῖο. Ὁ ἐραστὴς τοῦ Θείου πρῶτα ἔγινε ὁ ἴδιος υἱὸς ἀγάπης κι ἔπειτα ἀγάπησε τὸν οὐράνιο Πατέρα!
Ἡ καρδιὰ αὐτοῦ ποὺ ἔχει ἐρωτευτεῖ τὸν Κύριο ποτὲ δὲν ἐπαναπαύεται ἀλλὰ πάντα βρίσκεται σὲ ἐγρήγορση, ἐξαιτίας τοῦ μεγάλου ἔρωτα ποὺ τρέφει. Ὁ ἄνθρωπος ἐπαναπαύεται ἐξαιτίας τῆς ἀνάγκης τῆς φύσης του, ἐνῷ ἡ καρδιὰ ποὺ ἔχει ἐγρήγορση ὑμνεῖ τὸ Θεῖο.
Ὁ θεῖος Χρυσόστομος λέει γιὰ τὸν πνευματικὸ ἔρωτα: «Ἔτσι λοιπὸν εἶναι ἐπιτακτικὸς ὁ πνευματικὸς ἔρωτας, ἀφοῦ δὲν ἐπιτρέπει σὲ τίποτα νὰ τριγυρίζει τὴν ψυχὴ μὲ τὴν κάθε εὐκαιρία, ἀλλὰ πάντα ἐνυπάρχει στὴν ψυχὴ αὐτοῦ ποὺ ἀγαπάει καὶ δὲν ἐπιτρέπει σὲ καμιὰ θλίψη ἢ ὀδύνη νὰ ἀπασχολεῖ καὶ νὰ περιτριγυρίζει τὴν ψυχή».
Ἡ ψυχὴ ποὺ ἔχει ἐρωτευθεῖ τὸν Θεό, προσκολλᾶται στὸν Θεὸ μὲ σταθερότητα καὶ Αὐτὸν ἐμπιστεύεται ἀλλὰ καὶ ὅλη τὴν ἐλπίδα της σὲ Αὐτὸν τὴν ἀναθέτει. Ὁ θεῖος ἔρωτας αὐτῆς τῆς ψυχῆς τὴν ἐξυψώνει πρὸς τὸν Θεὸ ὥστε μὲ Αὐτὸν νὰ συνομιλεῖ μέρα καὶ νύχτα.
Ἡ ψυχὴ ποὺ ἔχει ἀλλοιωθεῖ κι ἔχει μεθύσει ἀπὸ τὸν θεῖο ἔρωτα τίποτα ἄλλο δὲν ἐπιθυμεῖ πλέον παρὰ τὸ ἄκρο ἀγαθό, ἀπομακρύνεται ἀπὸ τοὺς πάντες καὶ βλέπει τὰ πάντα πλέον γύρω τῆς μὲ δυσαρέσκεια.
Ἡ ἐρωτευμένη ψυχῇ μὲ τὸν Θεὸ μελέτη τῆς ἔχει τὰ λόγια του Θεοῦ καὶ μόνη της κατοικία τὰ σκηνώματά Του. Ὅταν ἀνοίξει τὸ στόμα της δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ μιλήσει γιὰ τὰ θαυμάσια τοῦ Θεοῦ καὶ ὅταν συζητᾷ μιλάει γιὰ τὴν δόξα καὶ τὴν μεγαλοπρέπειά Του. Ἀδιαλείπτως ἀναπέμπει δοξολογίες καὶ ὕμνους στὸ Θεὸ καὶ μὲ θεῖο πόθο Τὸν λατρεύει.
Ἔτσι λοιπὸν ὁ θεῖος ἔρωτας μπορεῖ καὶ ἀλλάζει ὅλη τὴν ψυχὴ κάποιου, τὴν ἀσφαλίζει καὶ τὴν ἀλλάζει κατοικία.
Ἡ ψυχὴ ποὺ ἔχει ἐρωτευθεῖ τὸν Θεὸ ἔχει γνωρίσει τὸ Θεῖο καὶ ἡ ἐπίγνωση αὐτὴ ἀνέφλεξε τὸν θεῖο ἔρωτά της. Ἡ ψυχὴ ποὺ ἔχει ἀγαπηθεῖ ἐρωτικὰ μὲ τὸν Θεὸ εἶναι εὐτυχισμένη διότι βρῆκε μπροστὰ τῆς τὸν Θεῖο Ἡγεμόνα ποὺ θὰ τὴν πλημμυρίσει μὲ ὅτι λαχταράει. Κάθε ὅμως ἐπιθυμία, κάθε σφοδρὴ λαχτάρα, κάθε προσφυγὴ ποὺ εἶναι ξένη στὴν θεία ἀγάπη, ἀποκρούεται ἀπ’ αὐτὴν τὴν ψυχὴ ὡς μηδαμινὴ καὶ ἀνάξιά της.
Πόσο ἡ πρὸς τὸν Θεὸ ἀγάπη, ποὺ ἐπαμείβεται ἀπὸ τὴν θεία ἀγάπη, ἐξυψώνει τὴν ἐρωτευμένη θεϊκὰ ψυχή! Αὐτὴ ἡ θεία ἀγάπη, ὡς ἐλαφρὺ σύννεφο ἀναλαμβάνει νὰ μεταφέρει τὴν ψυχὴ πρὸς τὴν ἀστείρευτη πηγὴ τῆς ἀγάπης, πρὸς τὴν αἰώνια ἀγάπη καὶ τὴν πλημμυρίζει μὲ ἀπέραντο φῶς.
Ἡ ψυχὴ ποὺ ἔχει μεθύσει ἀπὸ τὸν θεῖο ἔρωτα, πάντοτε χαίρεται καὶ ἀγάλλεται καὶ σκιρτᾷ καὶ χορεύει, διότι βρίσκεται ἐπαναπαυμένη στὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου σὰν σὲ ὕδατα ἀναπαύσεως. Τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ θλιβερά του κόσμου δὲν μποροῦν νὰ διαταράξουν τὴν γαλήνη καὶ τὴν εἰρήνη της, οὔτε καὶ κάτι λυπηρὸ μπορεῖ νὰ ἀφαιρέσει τὴν χαρὰ καὶ τὴν εὐφροσύνη της.
Ἡ κάθε ἐρωτευμένη ψυχῇ τοῦ Θείου, ποὺ ἔχει ἀνυψωθεῖ ἀπὸ τὴν ἀγάπη, ἐξέρχεται μὲ κάποιο τρόπο ἀπὸ τὶς σωματικὲς αἰσθήσεις τοῦ σώματος καὶ ἀποχωρεῖ, λησμονώντας καὶ ὅτι ἔχει σχέση μὲ τὴν ἴδια, ἐξαιτίας τῆς τέλειας ἀφοσίωσης ποὺ ἔχει πρὸς τὸ Θεῖον.
Ἡ ἀνερμήνευτη γλυκύτητα τῆς θείας ἀγάπης, τὴν μὲν καρδιὰ καταθέλγει καὶ κατακυριεύει, τὸν δὲ νοῦν ἑλκύει πρὸς τὸ Θεῖον ὥστε νὰ ἀπολαύσει τὸν Θεὸ μὲ ἀγαλλίαση.
Ὁ θεῖος ἔρωτας προηγεῖται τῆς πρὸς τὸν Θεὸ οἰκείωσης, καὶ ἡ γεύση τῆς πείνας.
Ἡ ψυχὴ ποὺ ἀγγίζεται ἀπὸ τὸν θεῖο ἔρωτα, δὲν μπορεῖ νὰ σκέπτεται τίποτα ἄλλο, οὔτε νὰ λαχταρᾷ κάτι, ἀλλὰ συνεχῶς στενάζει καὶ λέει:
«Κύριε λαχταρῶ, πότε θὰ ἔρθω σὲ Σένα τὸν Θεό μου, σὰν τὴν ἐλαφίνα ποὺ λαχταράει νὰ βρεθεῖ στὶς πηγὲς τῶν ὑδάτων»!
Αὐτὸς εἶναι ὁ θεῖος ἔρωτας ποὺ κυριεύει τὴν ψυχή.
(Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου: Γνώθι σαυτόν. Κεφάλαιο Γ’, Περὶ Ἀγάπης, περὶ θείου ἔρωτος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου